Księga II section XIV

Mara

Lunas wygonił wszystkich z namiotu, oprócz mnie i Kaima. Kiedy wyszli, rzuciłam mu się w ramiona. Nie sądziłam, że aż tak bardzo mi go brakowało. Zapomniałam o tym, jak mnie zostawił. Liczyło się tu i teraz. Znowu poczułam się bezpieczna. Uniósł mnie i zakręcił nami. Byłam taka szczęśliwa. Kiedy uwolniłam się z uścisku, Lunas złapał mnie za dłoni, uniósł w górę i pocałował je.

- Widzę, że pierścienie na swoim miejscu - powiedział z uśmiechem. - Wiedziałem, że pewnego dnia do mnie przybędziesz.

- Tęskniłam i to bardzo. – łzy szczęścia zaczęły mi płynąc po policzkach.

- Ja też. Przepraszam, że cię wtedy zostawiłem. Byłem im tu potrzebny i...

- Nic się nie dzieje, - przerwałam - ważne, że nic ci nie jest. Bałam się, że cię zabiją, kiedy byłeś w tym laboratorium, czy co to było.

- Moi ludzie mnie uwolnili...

- Dobra, dobra - wtrącił się Kaim - puścisz w końcu jej dłonie czy mam ci pomóc? – powiedział to takim tonem, że dostałam gęsiej skórki.

- Kaim opanuj się - skarciłam go.

Lunas puścił moje dłoni i zaczął się śmiać.

- O mnie jesteś zazdrosny? Poczekaj aż Mara spotka się z Gabrielem.

- Kto to jest? - spytałam zdziwiona.

Kaim patrzył się z nienawiścią na Lunasa. Nie chciałam grzebać im w głowach, bo miałam nadzieję, że sami mi powiedzą. Lecz oni tylko gapili się na siebie. Wyglądało, jakby robili sobie zawody na to, kto pierwszy mrugnie.

- Maro, choć przedstawię ci kogoś - powiedział wreszcie elf i wyszedł z namiotu.

Ruszyłam za nim, ale powstrzymał mnie Kaim. Złapał mnie za łokieć i przeszył mnie wzrokiem. Jego czerwone oczy były pełne smutku i bólu. Rozumiem go. Jakby do niego przykleiła się jakaś laska, również bym była zazdrosna. Przytuliłam się do niego, a on pocałował mnie w szyję.

Mam cię od kilku godzin i nie chce stracić tak szybko. – pomyślał.

Oh, Kaim. Lunas to tylko mój przyjaciel... – odpowiedziałam mu w myślach.

Nie mówię o nim.

Oderwał się ode mnie i pośpiesznym krokiem wyszedł z namiotu. Wybiegłam za nim, ale nigdzie nie mogłam go znaleźć.

- Przyjdzie po twoim spotkaniu z Gabrielem - oznajmił Lunas.

Dałam za wygraną. Szukanie Kaima nic nie da. W dodatku widać było, że musi sobie przemyśleć kilka spraw.

- No to chodźmy. - powiedziałam.

Kiedy szliśmy przez obozowisko, każdy pozdrawiał elfa i pytał o rade. Lunas od razu dziękował albo odpowiadał na pytania. Nie zabierało mu to dużo czasu.

- Widzę, że jesteś tu bardzo lubiany - stwierdziłam.

- Staram się pomagać każdemu i może dlatego albo po prostu jestem świetny - zaśmiał się.

- Prawie zapomniałam, jaki jesteś skromny - szturchnęłam do kilka razy palcem w brzuch i dodałam po chwili. - Lunas mam ci tyle do opowiedzenia, tyle się działo.

- Obiecuję, że jutro porozmawiamy o czym tylko będziesz chciała, ale dzisiaj są ważniejsze sprawy. Musisz poznać Gabriela, a później muszę załatwić parę ważnych spraw.

Kilka razy musieliśmy usuwać się z drogi, ponieważ kilka centaurów urządziło sobie wieczorne bieganie. W końcu dotarliśmy do celu. Przed nami znajdowały się dwa namioty.

Namiot po lewej był złoty. Po bokach miał wymalowane słońce, jak i na flagach, które strzegły wejścia. Był szeroki i niezbyt wysoki. Namiot po prawej był szary z czarnymi księżycami. Zamiast flag, miał pochodnie płonące białym płomieniem. Był równie szeroki co ten drugi, ale czubek miał kilka metrów wyżej.

- Ten ciemny jest twój, - oznajmił Lunas - namiot Słońca należy do Gabriela.

Ruchem ręki zachęcił mnie, aby tam weszła. Powoli odsunęłam materiał i weszłam do środka. Elf został na zewnątrz.

Blond włosy chłopak siedział na pufie i czytał książkę. Kiedy jego błękitne oczy spostrzegły mnie, odłożył ją. Wstał i otrzepał sobie strój, jakby miał na nim okruszki. Ubrany był w beżowe bojówki i czarny podkoszulek. Nie był zbytnio umięśniony. Twarz miał znajomą.

- Nazywam się Gabriel, Wybrany przez Słońce miło mi cię poznać. - przedstawił się i zrobił lekki ukłon.

- Mara, Wybrana przez Księżyc, mi również - nie widziałam co zrobić, więc uchyliłam głowę ku niemu.

- Czekałem na ciebie. – oznajmił.

- Dopiero co tu przybyłam, więc chyba niezbyt długo, co? - zaśmiałam się.

- Nie, - uśmiechnął się - też niedawno tu przybyłem.

- Słuchaj, my się już kiedyś widzieliśmy?

- Już raz się spotkaliśmy...

- ...we śnie - powiedzieliśmy jednocześnie.

- Dlatego wydawałeś mi się taki znajomy, ale jak?

- Taki dar, nie myślisz chyba, że tylko ty zostałaś obdarowana.

- Taa, to pochwal się.

- Porozumiem się poprzez sny, no wiesz mogę w nie "włazić" i kontrolować je. Mam dar przekonywania, potrafię przekonać tysiące istot, żeby zrobili to, co im każe.

- Serio? Myślałam, że to ja mam świetne dary. – powiedziałam i lekko posmutniałam.

- Jakie? – zapytał.

- Telekineza i panowanie nad żyw... ogniem, wodą i ziemią.

- Czemu się zawahałaś jak mówiłaś o żywiołach? – dopytał się.

- Nie ważne, na prawdę.

- Powiedz mi - rozkazał.

Poczułam chęć opowiedzenia mu tego. Musiałam mu to wyznać, inaczej miałabym wyrzuty sumienia.

- Magię powietrza oddałam Władcą Podziemia. - wyjaśniłam.

- Dlaczego?

- Bo... - już miałam kontynuować, kiedy usłyszałam głos w głowie.

On używa na tobie swojego daru, nie ufaj mu.

Szatan ma racje. Gabriel stosuje swoje sztuczki. Nie pozwolę mu sobą kontrolować.

- Gabriel przestań! – wrzasnęłam oburzona.

Przynajmniej wiem, jak teraz czują osoby, kiedy wiedzą, że „siedzę” w ich głowie.

- Przepraszam, po prostu łubie wiedzieć wszystko. – wyjaśnił, jakby nic się nie stało.

- A wiesz co ja lubię? Na pewno nie ciebie. Słońce, irytujesz mnie. – odparłam z udawanym obrzydzeniem.

- Nie dziwię się, Lunas powiedział, że nie będziemy za sobą przepadać.

- We śnie byliśmy jing i jang…

- Kontrolowałem twój sen. Jesteś strasznie zapominalska. – powiedział oskarżycielsko.

- Nie denerwuj mnie! – czułam, jak napinają mi się mięśnie.

- Ej, bo żyłki ci czarnieją, gotko.

- Zamorduję cię! – nie mogłam sobie pozwolić, żeby tak mnie nazywał.

Rzuciłam się na niego, przewracając po drodze kilka rzeczy: stojak na miecz, wiaderko z wodą i jakąś torbę. Gabriel stał zadowolony i czekał. Zaraz wypruje z niego tą całą pewność siebie. Złapałam go za szyje, ale szybko puściłam. Dłonie miałam poparzone i unosiła się z nich para.

- Co ty zrobiłeś?! - wrzasnęłam, przyciskając dłonie do ciała.

- Moja skóra pokryta jest wodą święconą, diabełku. Myślisz, że tylko ty masz wielkich sprzymierzeńców?

- Bóg...

- Bingo!

- A więc co tu robisz? Nie powinieneś iść do swoich, aniołku? – warknęłam.

- Po pierwsze jestem archaniołem, a po drugie ten durny król chce wojny, a mi zależy na pokoju.

- Oj, przymknij się już.

- Przestań się tak zachowywać! – fuknął na mnie.

- Ja?! To ty zachowujesz się, jak zarozumiały palant!

Nagle do namiotu wpadł Lunas. Złapał mnie od tyłu za ręce i próbował mnie uspokoić. Miotałam się na wszystkie strony. Zaczęłam, warczeć, syczeć i pluć w stronie tego zasranego archaniołka. On w tym czasie wyciągnął z kieszeni jakieś zawiniątko. Rozwinął je i ujrzałam strzykawkę...

------------------------------------------------------------------------------------------------

Jeśli to przeczytałaś/przeczytałeś pozostaw komentarz, bardzo mnie to motywuje. :)
Na początku chciałam podziękować za ponad 4.000 wyświetleń :3 Jesteście wielcy! 
Postać Gabriela jest już w zakładce "Bohaterowie". Co o nim sądzicie? Nie lubicie go jak Mara czy wręcz przeciwnie?