Księga I section XIX

MARA
Stał tam i się patrzył tymi martwymi oczami. Usta miał wykrzywione w uśmiechu. Blond włosy były ścięte nierówno przy głowie. Nad uchem miał rozcięcie, z którego sączyła się krew. Ręce bezwładnie zwisały wzdłuż ciała. Było na nich pełno zadrapań. Miał na sobie tylko spodenki. Jego niegdyś piękna i umięśniona klata piersiowa była cała posiniaczona, a wystające żebra nie dodawały jej uroku. Podeszłam bliżej okna i łzy zaczęły lać mi się ciurkiem. Przyłożyłam dłoń do szyby, jakby to miało mnie do niego przybliżyć. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Zrobiłam to samo i wydusiłam z siebie:

- Lu... Lunas co się stało?

Spuścił głowę w dół. Nie wiem czemu, ale chwycił się za nią i zaczął krzyczeć. Nie był to krzyk strachu, raczej bólu. Wtedy wokół niego zajaśniały światła. Elf stał pośrodku wielkiej, okrągłej sali. Ręce i nogi miał spętane łańcuchami. Ściany pomieszczenia były szklane. Nie byłam już w swoim pokoju. Stałam i bezradnie patrzyłam, jak anioły maltretują Lunasa dźwiękami torturowanych zwierząt. Zaczęłam walić pięściami w szkło. Ale nic to nie dawało. Nagle po drugiej stronie zauważyłam postacie w białych fartuchach. Pobiegłam do nich na drugą stronę sali. W powietrzu unosił się zapach wanilii. Anioły. Wysunęłam miecze. Zabije was wszystkich! Kiedy rzuciłam się na nich, ostrza nawet ich nie drasnęły. Oni mnie nie widzieli... Podeszłam do jednego z aniołów i go "dotknęłam". Ręka przeszła przez jego ciało. Jestem niewidzialna...

W końcu jeden z nich wyłączył wrzaski zwierząt. Lunas jednak wciąż zatykał uszy i cały się trząsł. Biedny... Byłam zła na siebie, że nie mogę mu teraz pomóc. Waliłam i kopałam tą cholerną szybę, ale to nadal nic nie dawało. Padłam na kolana i krzyknęłam na całe pomieszczenie. Anioły w jednej chwili upadły na ziemie i zatkały uszy. Szklana powłoka oddzielająca elfa od nas pękła z wielkim zgrzytem. Lunas w tym samym czasie oprzytomniał i zaczął się rozglądać dookoła. W jego myślach wyczytałam:

Mara? To Ty?!

Tak. Lunas co się stało? - podbiegłam do elfa. - Jestem tu, tuż obok.

Jeden z moich współwięźniów dał mi jakąś kulkę, dzięki której mogę kogoś wezwać. Nie sądziłem, że to zadziała, ale jednak!

Lunas mów co się stało?!

Maro przepraszam, że cię tak pozostawiłem...

To jest nie ważne teraz.

Potrzebuję cię w Welfix

Jak mam się tam dość?

Musisz...

Nie dokończył, ponieważ jeden z aniołów przez łańcuchy przepuścił prąd i elf zemdlał, przerywając tym samym nasze połączenie.

Zerwałam się z łóżka, jak poparzona. Spojrzałam na okno. Ciemność.

W szkole siedziałam cała podenerwowana. Próbowałam wymyślić, jak dostać się do Welfix. Może jakieś magiczne drzewo? Albo tajne przejście... Tylko gdzie go szukać? Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi. Zaraz, zaraz... Kiba! On by mi pokazał. Muszę go tylko znaleźć.

- Proszę pani muszę wyjść! - powiedziałam do nauczycielki od geografii.
- Do łazienki? - spytała.

- Nie.

Szybko wstałam z ławki i szłam w kierunki drzwi.

- Gdzie ty się wybierasz?!

- Nie twój interes! - burknęłam.

Już miałam nacisnąć klamkę, kiedy drzwi się otworzyły. Stał w nich mężczyzna w kasku, kamizelce kuloodpornej i z karabinem w ręku. Przy pasie zwisały mu dwie kabury z pistoletami, nóż i paralizator.

- Panienka gdzie się wybiera? - spytał szyderczo.

Zanim zdążył wycelować we mnie broń, szybko pobiegłam do okna. Lekcje mam na trzecim piętrze, jednak mi to nie przeszkodziło. Z rozbiegu padłam w szybę, roztrzaskując ją na milion kawałków. Wylądowałam idealnie na stopach. Kilka kawałków szkła wbiło mi się w prawe przedramię. Spojrzałam do góry. W oknie zobaczyłam tylko wystającą lufę i szybko wskoczyłam do sali na parterze przez okno. Za mną rozległy się trzy szczały. Miny nauczycielki od chemii i uczniów klasy 1c były bezcenne.

- Ja tak tylko na chwilkę. - rzuciłam na szybko i wybiegłam z klasy.

Na korytarzu było słychać szybkie kroki Leonady. Pobiegłam w przeciwnym kierunku. Schowałam się za ścianą i patrzyłam, jak napastnik wpada do sali. Nagle na całą szkołę rozległ się jego krzyk złości. Po wyjściu z sali chwycił na krótkofalówkę. Chciał wezwać posiłki... Muszę szybko coś wymyślić. Wyskoczyłam za swojej kryjówki i krzyknęłam:

- Tu jestem ślepoto!

Schował urządzenie i zaczął biec w moją stronę. Gdzie by tu uciec? Obróciłam się o sto osiemdziesiąt stopni, zbiegłam po schodach i wybiegłam ze szkoły. Biegłam ile sił w nogach. Jeszcze kilka metrów do bramki. Nagle powietrze przeciął huk strzału. Pocisk trafił mnie w sam środek łydki. Padłam na ziemie i chwyciłam się za nogę. Krzyknęłam na cały głos. Nie mogłam wyleczyć tej rany, bo kula byłą w środku.

Nad moją głową znalazła się lufa od karabinu. Spojrzałam na napastnika. Pomimo grubej, czarnej szyby przy kasku widziałam jego oczy. Były zimne i pełne gniewu. Położył palec na spuście. A więc umrę od kulki w łeb. Niezbyt oryginalnie.

Nagle pełno krwi trysnęło mi na twarz. Przetarłam ręką oczy. Napastnik miał brzuch przeszyty na wylot mieczem. Życie w jednej chwili uleciało z niego. Znowu uciekłam śmierci.

- Stary, to jest mój cel, ok? - spytał retorycznie Zabójca.

Wyciągnął miecz i odrzucił zwłoki na bok. Spojrzał na mnie spod tej swojej niebieskiej czupryny i obdarzył szerokim uśmiechem.

- Nie wierzę, że dałaś się postrzelić. - zaśmiał się.

- Ja też. - odparłam lekko zszokowana.

Całkowicie zapomniałam o bólu w nodze. Koleś, który ma mnie zabić, gada sobie ze mną swobodnie. Jakby zapomniał o swoim zleceniu. Ale jeszcze dziwniejsze było to co zrobił potem. Podał mi rękę i pomógł wstać. Podprowadził mnie do najbliższego drzewa i usadowił mnie pod nim. Chwycił za swoją pelerynę i urwał z niej długi kawałek, którym obwiązywał mi ranę.

- Czemu to robisz? - spytałam z lekkim niepokojem.

- Zabicie kogoś rannego lub słabszego to tchórzostwo. Sztuką jest zabić kogoś równego sobie.

- Wow, zabójca z zasadami. - powiedziałam sarkastycznie.

- Dla ciebie mogę zrobić wyjątek. - zacisnął mocnej kawałek materiału na mojej ranie i zawiązał.

- Dzięki za opiekę.

Podniosłam się niezgrabnie z ziemi i stanęłam wyprostowana. Chciałam coś powiedzieć, ale gdy tylko otworzyłam usta, on się odezwał:

- Jak wyzdrowiejesz to przyjdę.

- To do jutra. - powiedziałam i ruszyłam w stronę szkoły.

------------------------------------------------------------------------------------------------
Jeśli to przeczytałaś/przeczytałeś pozostaw komentarz, bardzo mnie to motywuje. :)
Niezbyt podoba mi się ten rozdział i krótki trochę, ale może wam się spodoba ;p